Nigdy nie zapomnę sesji na której Kamil już chyba Waldorem ale nie dam sobie ręki uciąć ... Może to był Tebryn Axon walczył z minotaurem! Nie miał szans! Był skazany na śmierć! A on pozbawił bydlaka broni! Sam ją wziął i przebił mu nią flaki wcześniej turlając się pod jego nogami! Mistrzostwo tyle expa że mało nie wybuchł hahaha! Albo sesja Kamila gdy grał Dogmarem wschodnim mnichem i jego słynny krytyk na gryfie! Gołymi łapami przebił mu łeb wcześniej się na niego wspinając jak pająk wśród bagien! He he to były sesje niezapomniane XD  TAK ZWANE POCZĄTKI!

Stare sesje obfitowały w multum przekozackich, intrygujących, podchwytliwych, pouczajacych, chytrych, a ujmując jednym slowem ZAJEBISTYCH motywów. Ale przedstawię Wam, motyw który wystapił na jednej z najlepszych sesji w moim życiu i nawet nie tak znowu starej.

Wiem, że o dobrych sesjach można gadać godzinami, postaram się przedstawić to co najważniejsze. A nóż ktoś odświeży motyw i gracze przeżyją to co ja czułem.

Ekipa zżyta jak para butów. Razem zrobiliśmy wiele dobrego, niejedną łeb ucielismy razem i z niejednego kielicha piliśmy razem. Jeden za drugiego oddał by życie bez wahania, nie bez kozery kompanie najemnicza nazwalismy "Bracia Krwi", choć byliśmy różnych ras. Poprzysięgneliśmy niszczyć chaos i do tej pory sie udawało...

Jednemu z naszych- Andrejowi (o tym może w innym poście, bo motyw też epicki) coś się od kilku sesji działo, nie wiedzielismy co, był inny, zaczął się wyobcowywać. Ale walczył ramię w ramię z nami i zawsze można mu bylo zaufać.
Dostaliśmy zlecenie, w Nuln jest dzielnica biedoty nazywana Labiryntem, takie slamsy w środku miasta. Jest tam gość, który ma swoja bandę i ściąga haracze z biedaków. Robote wzięliśmy, poszliśmy. Nie damy rady bandzie oprychów? MY? HA!
Labirynt to strasznie ponure miejsce, na początku tylko ponure, potem obskoczyli nas mieszkańcy, żebrali, błagali o kawałek chleba, o pensa. Był ich cały rój i ciągle się powiększał. Wyciągali ręce, dotykali nas, wydzierali drobne przedmioty z kieszeni, ktoś spojrzał na mnie okiem na czułce... Nie tylko mi się wydawało. Potem Brata uścisnęła macka, rzuciliśmy jedną sakiewkę, by zyskać na czasie, biegliśmy na oślep. Tłum odpuścił, ale w tym momencie już sie zgubiliśmy. Ups.

Labirynt się zmienił, to już nie były slumsy, to był labirynt i to dziwny, ściany, mury, balkony, okna wszystko było dziwne. Losowe kąty, losowe położenie, schody prowadziły do okna, okno było pół owalne-pół pod kątem 30 stopni. Drzwi w dachu, latarnie uliczne wychodzące ze ścian, kominów lub innych latarni. Nawet perspektywa była dziwna, do czegoś co bylo blisko szło sie dłużej niż do dalszego miejsca. Nie chce używać słowa CHAOTYCZNE. Nie chcę ale muszę.

Potem był starszy pan na werandzie z muszelek (w środku miasta wpizdu od morza? w slumsach!?) palący cygaro, którego nie trzymał w dłoni, tylko szczypcami kraba. Potem z piwnicy wybiegły snotlingi. Potem bylo tych smaczków coraz więcej, a groza i zgroza narastały wraz z ubywającym słońcem na zachodzie.

Tyle tytułem wstępu, rano zdesperowani i zmęczeni po bezsennej nocy zostalismy nawiedzeni przez samozwańczego właściciela Labiryntu, mniejsza z imieniem- był wampirem, próbowaliśmy walki, ale nawet go nie drasneliśmy. Zaproponował układ- zabijemy pewnego mutka i jego ekipe, to nas wypuści. Przy okazji był to ten sam, który gnębił biednych i mieliśmy na niego zlecenie. Kto by sie nie zgodził? Ciężko poturbowani, krasnoludzka magia (czytaj bomba) niefachowo użyta jednakowo poraniła wszystkich, ale misję wykonaliśmy. Niebawem po tym pojawił się Pan na Włościach i powiedział

- Zmieniam warunki naszej umowy. Możecie zostać tu wszyscy razem, jako wolni obywatele Labiryntu. Lub wyjść bez... -powoli skierował wzrok na Andreja- niego. Jest taki jak ja, jest wampirem. Nie wiedzieliście?

Szok, konsternacja, niedowierzanie, cholera!, mętlik w głowie. A jednak wszystko zaczęło do siebie pasować. W tym momencie naprawdę każdy dostał olsnienia, to była prawda.

Dyskusje w Kompanii Braci długa i burzliwa. Chyba do tej pory nikt nie pogodził się z tym, że zdradziliśmy przyjaciela. Każdy musiał się wypowiedzieć i każdy powiedział (choć ładniejszymi słowami) że poświęca Andreja za swoja wolność.

Wampir:
-Pysznie. Widzisz Andreju, tacy są ludzie, krasnoludy i cała ta smietanka świata, zapamiętaj ta lekcje. Wypuszczam was wszystkich, tamtą bramą wyjdziecie z Labiryntu.
Wyszliśmy ze spuszczonymi głowami, nikt nie powiedział ani słowa. Za brama Andrej uciekł w tłum ludzi, nie byliśmy w stanie go dogonić, do tej pory nikt go nie spotkał.

Co na to powiecie?

Ostatnio edytowany przez Dante (2012-12-11 15:51:16)